Kościół św. Andrzeja Apostoła
Wybudowany w 1790 r. kościół św. Andrzeja Apostoła w Szaflarach jest murowaną świątynią orientowaną (skierowaną na wschód). To już trzeci kościół w tym miejscu po dwóch wcześniejszych drewnianych 1340-1652 o 1652-1779, które strawił pożar. Składa się z czteroprzęsłowej nawy o długości 38 m i szerokości 11 m. Od wschodu przylega do niego węższe trójprzęsłowe prezbiterium zamknięte łukiem spłaszczonym, doświetlone przez trzy półokrągłe okna w ścianie południowej. Po stronie północnej prezbiterium znajduje się zakrystia na planie prostokąta, poprzedzona przedsionkiem i aneksem łączącym ją z kaplicą boczną Matki Boskiej, nad którym znajduje się skarbczyk. Nawa główna, opięta na zewnątrz przy-porami, została sklepiona żagielkowo z gurtami, a jej wnętrze, podobnie jak w prezbiterium, rozczłonkowano półfilarami. Przykryto ją dachem siodłowym pokrytym blachą miedzianą, która zastąpiła wcześniejszy gont. Na zakończeniu dachu nawy wznosi się czworoboczna wieżyczka na sygnaturką z 1888 r. Od strony zachodniej do nawy przylega wzniesiona w 1885 r. wysoka na 42 m pseudogotycka, czworoboczna wieża, wzorowana na gotyckich wieżach w drewnianych kościołach Podhala. Jej ostrosłupowy hełm, pokryty blachą miedzianą i zakończony krzyżem, wspiera się na profilowanym gzymsie koronującym. Zwieńczenie wieży zostało wzbogacone w narożach czterema nadwieszonymi na wspornikach wielobocznymi wieżyczkami, pomiędzy którymi z trzech stron umieszczono tarcze zegarowe. Jej górny poziom przepruto smukłymi półokrągłymi oknami, wypełnionymi drewnianą żaluzją, chroniącą wiszące tam dzwony o imionach: „Królowa Podhala” i „Św. Andrzej” (odlane w pracowni ludwisarskiej Felczyńskich w Przemyślu) oraz „Maurycy” z fundacji ks. Maurycego Rottermunda z 1903 r. Ważący 786 kg największy dzwon „Św. Andrzej” zdobi wymowna inskrypcja: Imię moje Andrzej. Głosem swoim wzywał Was będę do miłości i zgody. W przyziemiu wieży urządzono kruchtę zachodnią. Po bokach nawy, na planie kwadratu ze ściętymi narożami, wzniesiono naprzeciw siebie dwie kaplice boczne, otwarte do wnętrza kościoła półokrągłymi arkadami. W 1907 r. od północy stanęła kaplica Matki Boskiej, a w 1909 r. od południa kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa. Obie kaplice zasklepiono ośmiodzielnym sklepieniem i przykryto dachem namiotowym, wieńcząc go wielobocznymi latarniami z krzyżem. Doświetlają je półokrągłe okna oraz okulus, umieszczony w ścianie ołtarzowej (zamurowany w kaplicy NSPJ i od zewnątrz wypełniony współczesną mozaiką z wyobrażeniem Chrystusa Pantokratora).
Ks. dr Szymon Tracz
Wirtualna przechadzka po kościele.
2,101 Wyświetlenie, 1 Dzisiaj